امکان تحقق زندگی بی معنا وجود ندارد، چون زندگی ما زندگی اجتماعی هست، زندگی اجتماعی یعنی ربط با دیگری، ربط با دیگری یعنی درک دیگری، درک دیگری یعنی فهم و تفسیر دیگری. این فهم و تفسیر دیگری یعنی معنایی که ما برای دیگری، برای ارتباط قائل هستیم. بنابراین مصرف به مثابه یکی از اصلی ترین ابزارهای ارتباطی فرد با محصولات است که این محصولات می تواند طیف گسترده ای از کالاها، خدمات، افراد، اماکن، عقاید، باورها، ایدیولوژی ها و … را در نظر بگیرد که نمی تواند با تحلیل های مشخص یا توصیه های مشخص صورت بگیرد. بنابرابن هر فردی در مصرف خودش معنایی برای احراز هویت خودش را ترسیم می کند. ما حداکثر بایستی به این انتخاب ها احترام بگذاریم و مصرف گرایی از این زاویه ابزاری برای تحقق هویت فرد هست. اتفاقا” دستاوردهای زندگی جدید، توصیه های سنتی یا فیلسوفانه برخی از این اندیشمندان که پرهیز از مصرف را در آن توصیه می کنند را به رسمیت نمی شناسد. یعنی سبک زندگی جدید، مصرف و توسعه مصرف و پردازش مصرف، بهینه سازی مصرف، یکی از مولفه های اساسی هویت یابی افراد هست. یعنی افراد با مصرف خودشان را معرفی می کنند. افراد با مصرف به ترمیم هویت خودشتن می پردازند. مصرف ابزاری برای تحقق نیاز ما هست. همچنان که ما نیازهای گوناگون داریم، مصرف های گوناگون داریم، البته مصرف ها از منظرهای گوناگون مورد توجه قرار می گیرد. مصرف گاهی مواقع پرستیژی هست، مصرف گاهی مواقع اجتماعی هست، مصرف گاهی مواقع فرهنگی هست، مصرف گاهی مواقع ناشی از عشق هست، مصرف گاهی مواقع کارگردگرایانه هست، فایده گرایانه هست، لذت گرایانه هست. این تنوع مصرف نوعی پاره های هویت فرد را شکل می دهند و با توجه به اینکه این نسل به زعم من به آن درجه از بلوغ رسیده که خودش تشخیص دهد چگونه مصرف کند، هم دارای تاریخ هست (این تاریخ به مفهوم رابطه با پیشینه خود) و هم دارای قوه تشخیص مصرف بهینه هست.
دکتر بهرام خیری